Waarom ik hechting meer licht en aandacht wil geven?
Ik heb hechting altijd een heel fascinerend onderwerp gevonden en ben mij gaan verdiepen in dit begrip omdat ik het jammer vind dat dit fundamenteel stuk dat ons zo eigen en uniek maakt en ons helpt te begrijpen hoe wij in verbinding staan tov onszelf, onze partner en kinderen amper betekenis krijgt in onze maatschappij.
Ik vind dit gegeven even belangrijk als het weten wat we best wel of niet mogen eten om te overleven. Het geeft ons meer inzicht hoe wij een stukje dichterbij onszelf kunnen komen door onze hechtingsstijl te herkennen, waarom wij bepaalde reacties hebben naar anderen en waarop we onze partnerkeuze voor een groot stuk baseren.
Ik probeer een duidelijk beeld te krijgen aan de hand van mijn eigen ervaringen en andere rondom mij die zijn meegegaan in de zoektocht naar meer helderheid. Graag wil ik meer vat krijgen en weten waarop ons zelfbeeld gevormd is, zodat we op een mildere manier met onszelf leren omgaan. Door terug te kijken naar onze opvoedingsstijl en betekenis te kunnen geven waarom we op een bepaalde manier in verbinding staan met onze inner cricle, onze dierbare. Meer rust en zelfvertrouwen krijgen in een maatschappij waar onrust en onzekerheid enorm aanwezig is, meer veerkracht voor jezelf en tolerantie naar anderen, dit is de drijfkracht van mijn verhaal over hechting.
Welke hechtingsstijl heb ik meegekregen als kind
Mijn ouders zijn zelfstandigen en dit was iets wat mijn partner van toen ook enorm aansprak. Werken met je handen, je eigen zaak runnen, dat was wat hij echt wilde. Zo gezegd zo gedaan, ik studeerde af als graduaat orthopedagoog en had de keuze gemaakt om samen met hem de zaak van mijn ouders over te nemen. Op werk vlak bleven mijn ouders ons helpen waar nodig was. Mijn moeder eerder in de zaak en mijn vader achter de schermen. Ik ben opgegroeid in een huis waar de zaak ook gelegen was. Ik ervaar mijn kinderjaren als vrij en onbezonnen. We hadden achter ons huis een enorme grote weide waar we samen met vrienden uit de buurt konden ravotten en kampen bouwen. We hadden niets te kort als kind. Bij mijn moeder kon ik altijd terecht voor een knuffel en een goede babbel. Ik kon bij haar mijn emoties uiten en het zelfs over mijn puberale uitspatting hebben. Mijn mama komt uit een groot gezin. Als ik haar hoor vertellen over haar thuishaven en haar levensloop, voel ik de warmte en geborgenheid die er heerste in het huis. Mijn mama heeft een veilige hechting gekend.
Mijn vader was vroeger eerder afzijdig. Hij groeide op zonder vader en heeft een traumatische jeugd gekend waar verwaarlozing en mishandeling aan te pas kwam. Later begreep ik dat hij zichzelf op de achtergrond hield omdat hij bang was om iets verkeerd te doen. Hij heeft tenslotte een opvoeding gehad waardoor een veilige hechting niet plaatsvond. Hij kende een onveilige vermijdende hechting. Zijn verhalen over zijn levensloop voelen zwaar en maken mij emotioneel. Om te praten over gevoelens of een gesprek aan te gaan zat er bij hem niet in. Zijn woord was wet en discussie is niet aan de orde. De houding van ‘ik ben vader en ik beslis wat of hoe’ had naar mijn gevoel als kind de bovenhand. Hij vertelde graag over de natuur, welke vogel er opeens voorbij vloog, welk geluid dat die vogel maakte,... zijn kennis en kunde stelde hij graag aan ons voor. Hij was ook vanaf jonge leeftijd op zijn eigen benen gaan (moeten) staan en een echte thuis heeft hij als kind nooit gekend. Fysiek was hij eerder afstandelijk, een knuffel zou eerder van mij uit komen en zelden tot nooit van hem. Op later leeftijd is hij veel milder geworden naar ons toe en elkaar eens goed vastpakken gebeurt ook op een veel spontanere manier. Ook de geboorte van hun eerste kleinkind heeft hem gevoeliger gemaakt dan dat hij voorheen liet blijken. Door het lezen over hechtingstijlen en de kennis die ik heb opgedaan tijdens mijn opleidingen, wordt het voor mij vrij helder op welke manier ik gehecht ben. Wat mijn vader niet kon geven omdat hij het zelf niet kende en niet had gezien in zijn opvoeding, heeft mijn moeder dubbel en dik goed gemaakt. En dit is totaal geen verwijt naar mijn vader toe, hij is vader zoals in de beste mogelijke versie die hij kent en zichzelf heeft eigen gemaakt en ook de best mogelijke levenspartner naar mijn mama toe.
Ik ben veilig gehecht, een goeie basis maar met een klein tikje naar het angstige geneigd. wanneer ik mezelf analyseer in mijn relatie, komt er soms een onveiligheid naar boven.
Een veilige basis heeft zich ontwikkelt binnen mijn opvoeding doordat mijn ouders, voornamelijk mijn moeder, emotioneel open stond en beschikbaar was naar mij toe. Ik kan altijd bij hun terecht of het nu gaat om hun hulp te vragen bij ernstige problemen of om mijn gevoelens te uiten waarmee ik bleef zitten. Ik twijfel er niet aan om mijn hart bij hun te kunnen luchten als er iets is. Ik heb dit gevoel nog steeds. Ik heb een realistisch en positief zelfbeeld van mezelf. Praten over gevoelens op mijn eigen manier en wat iets met mij doet vormt voor mij geen obstakel. Ik heb vertrouwen in de mensen rondom mij en vind een discussie niet gelijk het einde van een relatie. Integendeel, het geeft mij net meer diepgang in de relatie en het leert mij hoe andere over bepaalde onderwerpen denken en voelen. Het schept een meerwaarde in inzicht over hoe die personen in hun leven staan en daarom kan ik alleen maar dankbaar zijn voor hun openheid en vertrouwen. Ik vind het ook normaal dat ik niet door iedereen als een BF wordt behandeld en ikzelf ook niet iedereen als mijn BF aanvoel of toelaat. Ook dit kan je voor een groot stuk vertalen uit de hechting waarom bepaalde mensen jou meer aanspreken dan anderen of net niet.
Het gevolg van mijn angstig kantje uit mijn hechting op mijn relatie
Het stukje wat ik bij mezelf omschrijf als licht angstige binnen de veilige hechting, is wanneer ik in een relatie ben, ik toch wel nood heb aan extra aandacht, nabijheid en bevestiging van mijn levenspartner.
Het is niet extreem maar wel aanwezig in mijn relatie en door me te verdiepen rond hechting ben ik me hier ook bewuster van geworden. De reden waarom dit stukje bij mij aanwezig is, is voor mij te wijten aan mijn vader die emotioneel afweziger was en ik als kind opzoek was naar bevestiging van hem die op mij afgestemd was, doe ik het goed, is het voldoende, ziet hij mij graag want hij knuffelt niet met mij,... ? Als kind ervaarde ik eerder een bevestiging die werd ingevuld als hij over of rond zijn kennis kon praten of deze aan mij liet zien dan de bevestiging dat hij mij zag en van mij hield.
Het kennen van mijn hechtingspatroon heeft ervoor gezorgd dat ik mezelf beter ben gaan leren kennen.
Het heeft mij meer innerlijke rust, zelfzekerheid en zelfvertrouwen gegeven nu ik weet hoe mijn hechting in elkaar zit en waarom ik op bepaalde manieren reageer en om welke reden ik bepaalde behoefte nodig heb.
De meerderheid van onze bevolking zou veilig gehecht zijn, ongeveer 50%. Maar de kans zit er vaak toch in dat er een kleine ondertoon is die neigt naar een angstig of vermijdend stukje. Dit is ook heel normaal want we maken gedurende ons leven ook bepaalde omstandigheden mee die zorgen dat er een stukje onveiligheid kan binnensluipen in ons overlevingssysteem.
Ik nodig jullie graag uit om eens te kijken naar de eigen opvoedingsstijl die er was toen je jong was. Hoe jij je zelfbeeld omschrijft en op met welke hechting jij de dag van vandaag in relatie staat met je partner of welke partnerkeuze jou aantrekt.
Ik heb mijn inspiratie voor het schrijven van mijn blog gehaald uit het boek "Blijf bij mij" van Rika Ponnet. Super leuk boek de verschillende hechtingsstijlen heel goed staan in uitgelegd.
Wil je graag meer weten over hoe je meer verbinding en een veilige hechting aan je kind kan geven, boek een losse sessie in online of in de praktijk bij diensten.
Wil je meer verdieping in jouw ouderschaps- DNA zodat jij zelf inzicht krijgt waarom je op een bepaalde manier reageert op je kind en zo je kind ook beter leert begrijpen? boek kan één van onze ouderschapstrajecten bij diensten.
Commenti